– Kardeşleriniz kalp rahatsızlığı nedeniyle mi vefat etti?
En büyük ağabeyimde kalp kapakçığı yetmezliği bulunuyordu. Bizden önce ailede bilinen bir kalp rahatsızlığı yoktu. Ancak annemin halasının çocukları, hepsi vefat etmiş. Ben 3 yaşındayken ağabeyim 10,5 yaşında aniden karnı ağrısı, kusma yaşayıp hayatını kaybetti.
Ablam bir günlükken, diğer abim ise 3 aylıkken vefat etmiş. O dönemde bir doktor eve gelerek rapor vermiş ama vefat nedenleri hakkında herhangi bir soru sormamışlar. Annemin bu konuda söylediği “O zaman cahildik” ifadeleri, o dönemdeki bilgi eksikliğini yansıtmaktadır.
– Sizde ne zaman başladı rahatsızlık?
Ben 13 yaşıma gelene kadar her şey normaldi. Öncelikle öksürükle başladım. Sınıfım 3. kattaydı ve merdivenleri çıkmak benim için çok zor hale gelmişti. Kantine bile inmekte zorlanıyordum. Yürüdüğümde koşmuş kadar yoruluyordum ve arada kalbim ağrıyordu. Annem beni Devlet Hastanesi’ne götürdü. Belirttiğim belirtilerle birlikte kalbimin ağrıdığını anlattım ama doktor bu durumu anlayamadı. Yemek yiyemiyordum, kansızlık için ilaçlar verdi.
Kan ilaçlarıyla bir süre iyileşme yaşadım ama daha sonra belirtiler tekrar ortaya çıkınca, annem aynı doktora geri götürdü. Ancak doktor, “Bunun kafası ile ilgili bir sorunu var” dedi. O zamanlar araştırma hastanelerini ya da üniversiteleri pek bilmiyorlardı.
– Doktorun yönlendirmesi gerekiyor tabii…
Başlangıçta geçeceğini umuyordum fakat yakında bir arkadaşıma gitmek için bir şey almaya gittiğimde felç geçirip yere düştüm. Vücudumun hiç bir kısmı hareket etmiyordu. Ambulans çağırdılar ama yoğun bakımlar dolu olduğu için birçok hastane dolaşmak zorunda kaldık. Nihayet Devlet Hastanesi’ne ulaştık ve oradan Ege Üniversitesi Hastanesi’ne sevk edildik.
– İlk Ege Üniversitesi Hastanesi’ne gitseniz daha az hasar oluşma ihtimali var mıydı?
Hekimlerden edindiğim bilgiye göre, araştırma hastanesine gitmiş olsanız dahi sonuç değişmeyecekmiş. Gizli kalp hastalığı olduğunu, yani başlangıçta hiçbir belirti göstermeden ilerlediğini söylediler. Durum ağırlaştığında ancak kendini belli ediyormuş. Vücudumda sanki patlamak üzere bir bomba varmış gibiymiş aslında. Abimin vefatında, ben 3 yaşındayken doktorlar, “Buna da bakalım” demiş ama dayım, “Baktırmayın. Sizi korkuturlar” demiş. O dönemde bakılsa bile bunun anlaşılmasının zor olacağı gerçeği değişmiyordu.
